Σήμερα, κάπου στα στενά της Αθήνας όπου περίμενα υπομονετικά να ανάψει το πράσινο, βρέθηκα προ εκπλήξεως. Όπως σε κάθε φανάρι, βρίσκονταν κι εκεί ένας μελαμψός νεαρός ανατολικής προελεύσεως. Προσπαθούσε με θράσος στο πριν από μένα αυτοκίνητο να καθαρίσει το παρμπρίζ. Η οδηγός, μια νεαρή κυρία, προσπαθούσε να τον αποφύγει. Η αντίδραση του μαύρου για τη χυλόπιτα, ήταν άγριες ματιές, επιμονή σ’ αυτό που ήθελε να κάνει και στο τέλος βρισίδια. Ήμουν έτοιμος να κατέβω κάτω και να τον βουτήξω. Και μη με πείτε ρατσιστή. Με τον τρόπο συμπεριφοράς, στις γυναίκες και όχι στους άντρες, γιατί κλάνουν πατάτες, ρατσιστές είναι αυτοί πρώτα. Αν ήταν μπροστά η σύζυγός μου ή η αδερφή μου κι εγώ δεν ξέρω πού θα ήμουν σήμερα.
Και η αστυνομία στον κόσμο τους. Τους τρομάζουν με τη σειρήνα του περιπολικού και γελάνε πίσω απ’ τα παρμπρίζ σαν τους βλέπουν να τρέχουν. Τι κατόρθωμα! “Μπράβο” ρε παιδιά! Να δούμε πού θα φτάσουμε ακόμα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου