Ενβέρ Χότζα. 25 χρόνια μετά.

11 Απρίλη1986. Μια δυσάρεστη μέρα για την τότε Αλβανία. Ακόμα και για μας τους Έλληνες. Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη τη μέρα. Αν και πέρασαν τόσα χρόνια, περνάει σαν όνειρο μπροστά στα μάτια μου η εικόνα αυτή.

Ενώ καθόμασταν στα θρανία του δημοτικού, ξαφνικά οι δάσκαλοι μας έβγαλαν έξω και μας έβαλαν στη γραμμή να κατέβουμε στη βρύση του χωριού. Μικροί όπως ήμασταν νομίζαμε εκδρομή και αρχίσαμε τις χαρές. Όταν φτάσαμε αντικρίσαμε κοσμοσυρροή από παντού. Σταματήσαμε και ακούσαμε κάποιον να μιλάει στην Αλβανική που εμείς δε γνωρίζαμε ακόμη καλά. Διακρίναμε μόνο τη θλίψη στη φωνή του, τίποτε άλλο. Βλέπαμε μερικούς μεγάλους δίπλα μας να κλαίνε. Αρχίσαμε να τους κοροϊδεύαμε βάζοντας σάλια στα μάτια μας. Το παιχνίδι δεν κράτησε πολύ, γιατί κάποιος μεγάλος μας φώναξε. “Τι γελάτε, αλήτες, εδώ χάσαμε τον καθοδηγητή μας, το θείο Ενβέρ!”, μας είπε. Τότε κατανοήσαμε κι εμείς το γεγονός.

Τι πένθος όμως κι αυτό! Ακόμη γελάω με μερικά άτομα, κυρίως δικούς μου δασκάλους, που τότε μας είχαν πρήξει τα … βάζοντας σε κάθε φράση το όνομά του, τουλάχιστον 5 φορές και μετά συνειδητοποίησαν ότι είναι φλογεροί δημοκράτες. Ακόμα και στα Μαθηματικά βάζαμε το όνομά του. πού να δεις και στην ΙΣΤΟΡΙΑ και ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ. ως τα γόνατα μας τα είχαν φτάσει.

Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως πέρασαν 25 χρόνια από το θάνατό του, η Αλβανία “δημοκρατικοποιήθηκε” κι εμείς ακόμα δεν έχουμε ούτε ηλεκτρικό, ούτε νερό. Λες και ζούμε στο μεσαίωνα. Λέτε στα 50 χρόνια από το θάνατό του που θα ξαναγράψω (να ’μαι καλά, πρώτα ο Θεός) θα έχει αλλάξει κάτι; Δύσκολο εώς ακατόρθωτο.

Εδώ αξίζει να αναφερθεί μια ατάκα που διάβασα σε ένα αξιόλογο blog Α-μπε-μπα-blog Το Μπινελικοδρόμιο: “ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕ ΑΦΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ!” Έτσι έγινε και με μας. Τον αφήσαμε όλοι και μείναμε μόνοι μας. Γιατί αυτοί που κυβερνάνε τώρα ή αυτοί που μας εκπροσωπούν, μας άφησαν στη μοίρα μας. Τι κι αν το παίζουν τώρα μεγάλοι και τρανοί; Μια ματιά στις αναμνήσεις τους να ρίξουν θα δουν πως κάποτε του ξύνανε τα “τέτοια” και του κόβανε τα νύχια. Πώς να πάμε μπροστά με τους ίδιους και τους ίδιους;

Δε νοσταλγώ καθόλου εκείνο το σύστημα, που σ’ εμάς τους χωρικούς δεν άφησε ούτε κότα, απλά σιχαίνομαι τους ψευτοδημοκράτες που σκέφτονται με την τσέπη και πάνε όπου τους φυσήξει ο άνεμος, σαν το Μάικ το φασολάκι.

25 χρόνια. Τι γρήγορα που φεύγουν!