Το αγιάζι σαν τις δέρνει λυσσασμένο.
Ένωση λαών μες τα πανιά τους καθρεφτίζουν
Σ’ ένα μαρμάρινο κηπάκι μ’ οστά σπαρμένο.
Μες τη μαρμάρινη σιωπή, μιλούνε μεταξύ τους
Για πολέμους, για γιορτές και για ανθρώπους
Που γράψανε ιστορία κρατώντας τες ψηλά
Και γέμισαν μ’ οστά τους άγιους τούτους τόπους.
Κοιτώντας τις σημαίες με περισσό καμάρι,
Θαυμάζω τα λιοντάρια που αγαλλιάζουν
Κάτω απ’ της γης το πράσινο χορτάρι
Και τους φαντάζομαι «Αέρα» πως φωνάζουν.
1 σχόλια:
Το ποιημα αναφερεται στο νεκροταφειο των Ελληνων πεσοντων του '40 στο χωριο Βουλιαρατι.
Δημοσίευση σχολίου