Καθώς καθόμουν επί του καναπέος , θυμήθηκα τους δικούς μου στο χωριό και τα πολύτιμα και αξέχαστα παιδικά μου χρόνια. Θυμήθηκα λοιπόν τις μέρες που έπρεπε να μη πάω στο σχολείο και να μείνω σπίτι γιατί ήμουν άρρωστος. Η γιαγιά μου σαν ακούραστη μάνα ( ακόμη και τώρα που έφτασε 86, έτσι είναι, γιατί ησυχία δε βλέπει ) στεκόταν στο κεφάλι μου και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βγάλει από μέσα μου την αρρώστια. Τότε δεν πηγαίναμε τόσο εύκολα όπως τώρα στα νοσοκομεία. Ήμασταν πιο σκληροί άνθρωποι.
Οι βεντούζες λοιπόν ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτόταν η γιαγιά μου. Με το παραμικρό βηχαλάκι γεμίζαμε το δωμάτιο μες την κάπνα από το αναμμένο πετρέλαιο πάνω σε ένα πιρούνι με βαμβάκι. Το τι ντουμάνι γέμιζε το σπίτι, δε μπορώ να το περιγράψω. Την επόμενη μέρα, παρόλο που από τη μύτη μας βγάζαμε μαυρίλες, ξυπνούσαμε καλύτερα. Τις συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί κάνουν και υπέροχο μασάζ. Ειδικά τώρα που το πετρέλαιο αντικαταστάθηκε με το οινόπνευμα. Αρκεί να σας τις ρίξει κάποιος που ξέρει.
Το σινάπι ήταν η δεύτερη λύση. Ζεμάταγε όλο το κορμί μου καίγανε οι μύτες μου, δακρύζανε τα μάτια μου. Παρόλο που ήταν αποτελεσματικό δεν το συνιστώ σε κανέναν, γιατί είναι επώδυνο κι έτσι φλούφληδες που καταντήσαμε που να το αντέξουμε…
Οι εντριβές με τσίπουρο και το ξεμάτιασμα με κάρβουνα ήταν κι αυτά μια λύση.
Για τις ωτίτιδες μας έφτιαχνε ειδικά έλαια από πράσο, αυγό κ.α. Περισσεύει να σας πω ότι ήταν αποτελεσματικότατα. Κάποτε μου είχαν ρίξει γάλα από λεχώνα και ηρέμησε αμέσως ο πόνος απ’ το αφτί μου.
Στα χτυπήματα με εσωτερικές μελανιές μου έβαζε κρεμμύδι σε κομματάκια και φεύγανε πιο γρήγορα. Και άλλα πολλά που αν κάτσω και τα αναλύσω, τα λίγα λεπτά που μου περισσεύουν δε φτάνουν.
Ήταν τότε που τα μόνα φάρμακα που κυκλοφορούσαν σε μας ήταν η ληγμένη πενικιλίνη και η άθλια ασπιρίνη. Αλλά οι γιαγιάδες μας κατάφερναν να μας κάνουν καλά. Γι’ αυτό τις αγαπάμε και τις σκεφτόμαστε πάντα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου