Φράσεις και ρητά του τόπου μας που έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μας

• Απόκτησε και η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο.
• Το μαύρο βόιδι, μαύρο γεννιέται, μαύρο ψοφάει.
• Όξω από το χορό, όλοι ξέρουν να χορεύουν.
• Αφού έχεις μασιά, γιατί καις το χέρι σου;
• Θρέψε φίδι το Χειμώνα, να σε φάει το Καλοκαίρι.
• Κάτσε, κώλο, φάε κώλο, βρέξε κώλο, φάε ψάρι.

Αποσπάσματα με συνομιλίες από τον τόπο μας, με έντονη έμφαση στο γλωσσικό μας ιδίωμα.

• "Εβαλα καζάνι να πλύνω τα τσάβαλα, γιατί τα ξεμπινιάρικα γίνηκαν πάλε κρόδα."
• "Οταν φτάκεις, σιούρα μου και θα κατέβω κι εγώ τσικάτω να μπιτίσουμε τη δουλειά."
• "Θα πάω τσαπάνω να πάρω ψωμί και γάλα."
• "Στις δώδεκα θα περάσω από το σοκάκι σου και θα σου κρίνω να κατέβεις!"
• "Α μω κάψω Τσίλαινα, τι μου κουβεντιάζεις τόση ώρα και γω σε κα'ι'τερώ."
• "Θα φύγω μαύρη, μη μου κάνεις εμένα τον καμπόσο!"

Βρισίδια στα ζώα.

• Στις γίδες: " Κάτσε μωρή ψωριάρα, που δερμάτι να γένεις!"
• Στις κότες: "Αχ μωρέ αλουπιάρες, που να σας φάεει η αλουπού!"
• Στις γάτες: "Ελα εδώ, τενιάρα, που μο' φαγες όλα τα ψάρια."
• Στους σκύλους: "Λυσσάρικο, που να γένεις ντέφι να γένεις!"
• Στα πρόβατα: "Μοιριόρημα, εβδελλιάρικα, που να σας φάει ο λύκος!"

Αθάνατες φράσεις. Μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας. Όλες μαζί, αυτές και πολλές άλλες, απαρτίζουν τον τεράστιο γλωσσικό μας πλούτο. Δυστυχώς με την αποδήμηση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της περιοχής μας, ο πλούτος αυτός, χάνεται με τον καιρό. Μακάρι να βρεθεί κάποιος που θα έχει μέσα του μεγάλη δύναμη για να συγκεντρώσει αυτόν τον πλούτο σε ένα βιβλίο, έτσι για να μην ξεχαστεί... Να τον διαβάζουν τα παιδιά μας κι ας γελάνε. Αυτές είναι οι ρίζες μας.