Ένα γράμμα από… το 2070!

Είμαστε στο έτος 2070, είμαι 50 ετών, μα φαίνομαι 85. Έχω πολλά προβλήματα γιατί πίνω πολύ λίγο νερό. Νομίζω πως δεν μου μένει πολύς καιρός. Σήμερα είμαι ένας από τους πιο ηλικιωμένους στην κοινωνία που ζω.

Θυμάμαι όταν ήμουν 5 ετών, όλα ήταν διαφορετικά. Υπήρχαν πολλά δέντρα στα πάρκα, τα σπίτια είχαν ωραίους κήπους και μπορούσα να είμαι κάτω από το ντους περίπου μία ώρα. Τώρα χρησιμοποιούμε πετσέτες με ορυκτέλαιο για να πλυθούμε.
Πριν, όλες οι γυναίκες επιδείκνυαν τα όμορφα μαλλιά τους. Τώρα πρέπει να ξυρίζουμε όλο το κεφάλι για να το διατηρούμε καθαρό, χωρίς να χρησιμοποιούμε νερό. Πριν, ο πατέρας μου έπλενε το αυτοκίνητο με το λάστιχο του ποτίσματος.
Σήμερα, απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο τέτοια χρήση. Θυμάμαι, υπήρχαν πολλές διαφημίσεις που έλεγαν, «Προσοχή στο νερό», αλλά κανείς δεν έδινε σημασία. Οι άνθρωποι πίστευαν, πως το νερό είναι ανεξάντλητο!
Σήμερα όλα τα ποτάμια, οι λίμνες, τα φράγματα και οι υδροφόροι ορίζοντες είναι ανεπανόρθωτα μολυσμένα ή αποξηραμένα! Το τοπίο τριγύρω δεν είναι πια, παρά μία απέραντη έρημος. Οι γαστρεντερικές λοιμώξεις, οι δερματοπάθειες και οι κακώσεις του ουροποιητικού είναι οι κυριότερες αιτίες θανάτου. Η βιομηχανία έχει παραλύσει και το ποσοστό ανεργίας είναι δραματικά υψηλό. Τα εργοστάσια αφαλάτωσης θαλασσινού νερού είναι ο κύριος τομέας απασχόλησης. Δίνουν στους εργαζόμενους πόσιμο νερό, αντί για μισθό! Οι επιθέσεις για ένα μπιτόνι νερό είναι συνεχείς, μέσα στους έρημους δρόμους. Η διατροφή είναι 80% συνθετική! Πριν, συνιστούσαν να πίνουμε 8 ποτήρια νερό την ημέρα. Σήμερα, δεν μπορώ να πιω παρά μισό ποτήρι!
Επειδή δεν μπορούμε να πλύνουμε τα ρούχα μας, τα πετάμε, κάτι που αυξάνει τον όγκο των σκουπιδιών. Ξαναγυρίσαμε στη χρησιμοποίηση των βόθρων, όπως τον προηγούμενο αιώνα, επειδή οι υπόνομοι δε δουλεύουν πια εξαιτίας της έλλειψης νερού. Οι άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με το φόβο. Τα σώματά τους είναι ασθενικά ζαρωμένα από την αφυδάτωση, πληγιασμένα εξαιτίας της υπεριώδους ακτινοβολίας, που δεν φιλτράρεται πλέον από την ατμόσφαιρας, εξαιτίας της τρύπας του όζοντος.
Εξαιτίας της ξηροδερμίας, μία γυναίκα 25 ετών φαίνεται 40! Οι επιστήμονες κάνουν έρευνες, μα δεν υπάρχει καμία ορατή λύση. Δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε νερό. Το οξυγόνο επίσης έχει μειωθεί, εξαιτίας της έλλειψης δέντρων, κάτι το οποίο μειώνει το νοητικό επίπεδο των νέων γενεών! Η μορφολογία των σπερματοζωαρίων ενός μεγάλου αριθμού ατόμων έχει αλλάξει, κάτι το οποίο επιφέρει πολλές γεννήσεις παιδιών, θυμάτων της ανεπάρκειας, των μεταλλάξεων και των δυσμορφιών.
Η κυβέρνηση μας υποχρεώνει να πληρώνουμε για τον αέρα που αναπνέουμε: 137 m3 το άτομο, την ημέρα. Αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν, διώχνονται από τις «ζώνες αερισμού», που είναι εξοπλισμένες με γιγάντιους μηχανικούς πνεύμονες, οι οποίοι δουλεύουν με ηλιακή ενέργεια. Ο αέρας δεν είναι πολύ καλής ποιότητας, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να αναπνέουμε. Ο μέσος όρος ζωής είναι τα 35 χρόνια. Μερικές χώρες πέτυχαν να διαφυλάξουν νησίδες βλάστησης, με καθαρό τρεχούμενο νερό. Αυτές οι ζώνες επιβλέπονται πολύ στενά από το στρατό. Το νερό έγινε ένα είδος σπάνιο, ένας θησαυρός ανεκτίμητος, πολύ περισσότερο από τον χρυσό ή τα διαμάντια.
Εδώ όμως, δεν υπάρχουν δέντρα γιατί δεν βρέχει σχεδόν ποτέ και όταν αρχίζει να βρέχει, δεν πέφτει παρά όξινη βροχή. Δεν υπάρχουν πλέον εποχές εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών (φαινόμενο του θερμοκηπίου), από τις δραστηριότητες του ανθρώπου του 20ου αιώνα, που μόλυναν το περιβάλλον. Όμως είχαμε προβλέψει, ότι έπρεπε να φροντίσουμε το περιβάλλον, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα.
Όταν η κόρη μου με ρωτά να της αφηγηθώ, πως ήταν όταν εγώ ήμουν νέος, της διηγούμαι πως τα δάση ήταν όμορφα, της μιλάω για τη βροχή, τα λουλούδια, την ευχαρίστηση του να κολυμπάς, να ψαρεύεις στα ποτάμια και στις λίμνες, να πίνεις όσο νερό θέλεις και να είσαι υγιής.
Με ρωτάει:
«Μπαμπά! Γιατί δεν υπάρχει πια νερό»;
Έχω λοιπόν έναν κόμπο στο λαιμό. Δεν μπορώ να σταματήσω να με θεωρώ ένοχο, γιατί ανήκω στη γενιά που ολοκλήρωσε την καταστροφή του περιβάλλοντος, μη παίρνοντας σοβαρά τις αμέτρητες προειδοποιήσεις. Ανήκω στην τελευταία γενιά, που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, αλλά αποφάσισε διαφορετικά!
Σήμερα, τα παιδιά μας το πληρώνουν ακριβά! Ειλικρινά πιστεύω πως η ζωή πάνω σε αυτή τη γη, δε θα είναι δυνατή από εδώ και πέρα, γιατί η καταστροφή του περιβάλλοντος, έφτασε σε ένα σημείο, όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Πως θα ήθελα να γυρίσω πίσω και με κάποιο τρόπο να έκανα να καταλάβει ολόκληρη η ανθρωπότητα, πως μπορούμε να κάνουμε κάτι για να σώσουμε τον πλανήτη μας! Το γράμμα αυτό δεν είναι παρά το ελάχιστο για το ξύπνημα της παγκόσμιας συνείδησης και της ανάγκης για τη σωτηρία του νερού! Αυτό εδώ δεν είναι παιχνίδι, είναι ήδη η δική μας πραγματικότητα. Κάντε το για τα παιδιά σας και αν δεν έχετε ακόμα, ίσως κάποια μέρα αποκτήσετε. Μην τους αφήσετε μια κόλαση για κληρονομιά. Ας τους αφήσουμε ζωή!